dag 154 (voor Janosh)
Kabouter Metasquidia Glyptostroboides Kruissteek heet echt zo. Zonder blikken of blozen stelt ze zich voor. Maar ik mag Meta zeggen. Dat vind ik fijn. ‘Meta,’ zeg ik. Ik zeg, ‘Meta, moet je horen.’ Ze luistert met een half oor. Meta denkt na, ze piekert. ‘Sorry, schat, wat zei je?’ mompelt ze. ‘We moeten ons leven veranderen,’ probeer ik voorzichtig. Onderschat nooit een kabouter. Zeker niet een Glyptostroboides. Ze schiet uit haar slof. ‘Dat roep ik al jaren!’ We zijn het roerend eens, kabouter Meta en ik. De maandag is grijs maar achter de wolken weet ik de zon.
AE 09 01 12
En grijs blijft het. Sprankjes hoop aan de horizon. Meta is weer vertrokken. Met een goed humeur. Nu Alexandra nog. Een kopje thee doet vast wonderen. Ik denk aan een oude vriendin van mij. Vandaag is ze jarig. Ik wens haar en iedereen die dit leest een mooi jaar. Evenwicht.
Zomerstorm 